“İtalya’nın Rönesansı, Almanya’nın Reformu, Fransa’nın ise Voltaire’i var. Voltaire, ülkesi için hem Rönesans hem de Reform anlamına geliyor. Ayrıca Fransız İhtilali’nin yarısını da ona borçlular.”
Will Durant

[Tadımlık]
1768 yılında Türklerle Ruslar arasında savaş patlak verdiğinde [Çariçe II.] Katerina, ordularının kazandığı zaferlerin günlük hesaplarını Voltaire’e iletiyor, barışın havarisi ve askeri kıyımların aleyhtarı Voltaire ise kadının başarılarının anlatıldığı bu raporları heyecanla karşılıyordu. Türkleri, Yunanları baskı altında tutan Müslüman fanatikler olarak gören Voltaire, Yunanları özgürlüklerine kavuşturarak antik ihtişamlarına yeniden kavuşmalarına yardım edeceği konusunda Katerina’ya güveniyordu. Katerina ise Yunanistan’ın özgürleştirilip diriltilmesi hususunda Voltaire’le aynı heyecanı paylaşmamaktaydı. “Yunanlar, Spartalılar,” diye yazmıştı bir keresinde Voltaire’e, “büyük ölçüde dejenere olmuş durumdalar; yağmayı, özgürlükten daha çok seviyorlar.” Buna karşın adamın, kendisine Avrupa’daki Türk egemenliğini sona erdirmesi yönünde çağrılarda bulunmasından açıkça zevk alıyordu. “Siz İmparatoriçe Hazretlerini [Sultan III.] Mustafa’nın tahtında görebilmek için sahip olduğum her şeyi verirdim. Sarayı acınası halde, bahçeleri de öyle; çok yakında zindanları onun için yaşanabilecek en güzel yer haline getireceksiniz.” (…)
Voltaire, cahilliğinden demeyelim de, içinde bulunduğu heyecan nedeniyle [Prusya Kralı II. (Büyük)] Friedrich’e yazarak ona Türk topraklarını bölmek üzere Avusturya ve Rusya’yla bir araya gelmesi için yalvarmıştı. Friedrich cevap vermeye tenezzül dahi etmedi. Türk toprakları, Friedrich’in yumruğunun çok uzağında kalıyordu, ayrıca ona çok daha yakın olan bir bölgenin tamamen anlayışla karşılanabilecek bir şekilde ilhakı mümkündü. Friedrich, Rusya ve Avusturya’yla zevkle bir araya gelmişti fakat bu birliktelik Türk topraklarını bölmek için değil Polonya’yı bölmek için sağlanmıştı.