zeynepbuhan

Adapazarı’nda doğdu. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ndeki öğrenimini tamamlamadan İsviçre ve Fransa’ya gitti. Orada da öğrenimini yarım bırakıp üç yıl sonra yurda döndü. Bir süre ticaretle uğraştı. Gazetecilik yaptı. Daha sonra, babasından kalan gelirle ve yazarlıkla yaşamını sürdürdü. İstanbul’da vefat etti.

Sanat yaşamına, şiirle başladı. Oldukça başarılı şiirleri vardır. İlk öykülerini (İpekli Mendil, Zemberek vb.) Bursa’da, lise öğrencisiyken yazdı. Basılan ilk yazısı, Uçurtmalar adıyla Milliyet gazetesinde çıktı. Tanınmasını sağlayan ilk öyküleri ise Varlık dergisinde yayımlandı.

İnsanlara, doğaya ve her şeye, sıcak bir sevgiyle baktı. Çocukluk, gençlik izlenimlerini, günlük yaşantılarını şiirsel bir dille anlattı. Konuya, olaya fazla önem vermedi. Öykülerinde çoğunlukla balıkçılar, yoksullar, avareler, düşüp kalktığı, sohbet ettiği, selamlaştığı, uzaktan yakından gördüğü insanlar yer aldı. Çalışkan, işinde gücünde insanlar gördükçe kentten, kalabalıklardan sevinç duydu; kötülüklerle karşılaştıkça kırlara, kıyılara, sakin adalara, balıkçılara sığındı. Ada ve deniz öykülerinde kahraman sayısı az ve belli, kent öykülerindeyse dikkati dağıtacak kadar bol ve çeşitlidir. O, insanları, kırları, denizi, doğa parçaları ve hayvanlarıyla yaşamayı ayrılmaz bir bütün olarak gördü.

Kendine özgü bir anlatımı vardır. Herkesin anlayacağı biçimde, arı bir Türkçe kullandı. Öykülerini insanı büyüleyen, şaşırtan, süssüz, kısa, hareketli cümlelerle yazdı.

Başlıca eserleri:
Öykü:
Semaver,
Sarnıç,
Şahmerdan,
Lüzumsuz Adam,
Mahalle Kahvesi,
Havada Bulut,
Kumpanya,
Havuz Başı,
Son Kuşlar,
Alemdağ’da Var Bir Yılan,
Az Şekerli,
Tüneldeki Çocuk,
Mahkeme Kapısı
Roman:
Medar-ı Maişet Motoru (Birtakım İnsanlar),
Kayıp Aranıyor
Şiir:
Şimdi Sevişme Vakti

[Link'i Görebilmeniz İçin Kayıt Olunuz.! Kayıt OL]

[Link'i Görebilmeniz İçin Kayıt Olunuz.! Kayıt OL]